Władysław Stawiarski (1922-2007)
Władysław Stawiarski – legenda bocheńskiej piłki ręcznej, utalentowany, wszechstronny sportowiec, który w powojennych latach stał się animatorem rozwoju sportu w Bochni, był współzałożycielem bocheńskiego klubu sportowego i autorem wielu jego sukcesów sportowych.
Miał także ogromny udział w krzewieniu kultury, głównie na niwie teatralnej.
Urodził się w Ciężkowicach koło Jaworzna w 1922 r., potem mieszkał w Dębicy, w Toruniu, Tarnowie i Bochni, która stała się najbliższym jego sercu miastem.
Swoją przygodę z bocheńskim sportem rozpoczynał z grupą przyjaciół i kolegów (m.in. Aleksandrem Urbanem, Marianem Sołtys, Kazimierzem Kulas) już 1945 r. Razem współtworzyli bocheński klub sportowy „Olimpia-Sokół” późniejszy „Górnik-Bochnia”. Stawiarski był wybitnie uzdolnionym i wszechstronnym sportowcem. W Bochni zaczynał od pięcioboju. Czterokrotnie zdobył mistrzostwo Krakowa, pod koniec lat 40-tych zdobył trzecie miejsce w kraju w pięcioboju i w dziesięcioboju. Z powodzeniem występował także w parach sportowych na lodzie. W 1950 r. założył w Bochni sekcję brydża sportowego.
Stawiarski z ogromną pasją rozwijał grę w szczypiorniaka, koszykówkę i siatkówkę, a także prowadził bocheński klub do sukcesów w latach 50-tych i 60-tych XX w. Zasłużone były awanse do II ligi w „jedenastce” i „siódemce”, udziały w finałach pucharu Związku Piłki Ręcznej.
Studia na AWF w Krakowie ukończył w 1948 r. Pracował jako trener sekcji koszykówki kobiet i mężczyzn w AZS-Kraków, godząc tę pracę z obowiązkami dydaktycznymi na Uczelni.
W latach 1954-1955 był trenerem męskiej reprezentacji Polski (w „11”), a w latach 1956 – 1957 prowadził reprezentację kobiet (w „11”). Na tej funkcji dał się poznać jako człowiek wyjątkowy, o wysokich kwalifikacjach szkoleniowych i moralnych. Aktywnie działał w Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej.
Doktorat obronił w 1969 roku, od 1972 r. był kierownikiem Katedry Gier Sportowych i Rekreacyjnych AWF. Wydał drukiem kilkadziesiąt opracowań naukowych i dydaktycznych, kilkanaście programów nauczania, pisał skrypty i podręczniki dla studentów. Był promotorem 500 prac magisterskich, promotorem lub recenzentem wielu prac doktorskich. Przez trzy kadencje (1972-1981) był dziekanem Wydziału Wychowania Fizycznego AWF w Krakowie.
W czasie studiów od 1945 r. włączył się do pracy kulturalnej w Kole Studentów Ziemi Bocheńskiej działającym w ramach „Bratniaka” przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Pod jego szyldem rozwijał w Bochni życie kulturalne, wystawiał sztuki teatralne, organizował wieczory polskiej pieśni, poezji i literatury. Budzenie w społeczeństwie wartości patriotycznych nie podobało się nowej władzy. Na początku lat 50-tych Koło Studentów Ziemi Bocheńskiej zostało rozwiązane, a Stawiarski był wielokrotnie przesłuchiwany przez UB.
Zasługi Władysława Stawiarskiego na polu piłki ręcznej zostały docenione w 1985 r. hasłem osobowym w Małej Encyklopedii Sportu. Wśród wielu odznaczeń należy wymienić Złotą i Diamentową Odznaką Polskiego Związku Piłki Ręcznej (1988) i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymał w 1990 roku.
Władysław Stawiarski był silnie związany z Bochnią. Pisał artykuły wspomnieniowe o sporcie bocheńskim, które ukazywały się w „Wiadomościach Bocheńskich”.
Zmarł w 2007 r. i pochowany został na cmentarzu komunalnym w Bochni.
Opracowano w oparciu o Biogram Władysława Stawiarskiego przedstawiony przez Stanisława Kobielę, prezesa Stowarzyszenia Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej